Doktor kapısında kuyruk var. Sıra sıra dizili kadınlar olacaklardan habersiz bekliyorlar. Her birinin beklentisi, derdi farklı. Biri muayene olmak istemiyor, korkuyor. Biri artık çocuk doğurmak cümlesi uzağından yakınından geçsin istemiyor. Kimisi de annesinin- kayınvalide de olabilir- zoruyla koridorda yerini almış. Kimisinin de rutin kontrole geldiği için canı sıkılıyor. Benim gibi…
Evet, doğru tahmin ettiniz. Bir kadın doğum doktorunun sırasındayız.
Buradan kaçmam lazım, dediğiniz o an gözünüze birisi takılıyor. Hemen karşınızda, uzun etekli, baş örtülü, taş çatlasın yirmi beş yaşlarında genç bir kadın var. O kadar zayıf ki üzerindeki etek yeri süpürecekmiş gibi sarkıyor. Ayakları dikkatinizi çekiyor. Çelimsiz, ojesiz, kötü bir terliğin içine sıkıştırılmış… Ayaklarını hareket ettirdiğinde bile eteği bileklerini yalıyor.
“Merhaba” diyorsun; bedeni yorgun ve göçmüş gibi dursa da taze bakan gözleri var. “Merhaba” diyor. Klasik bir girizgâh yaparak, “Siz de mi Ekrem Bey’i bekliyorsunuz?” diyorsunuz. “Evet,” diyor. “Ya siz?”
“Ben de” diye karşılık veriyorsunuz. Havadan sudan bahsedersek belki ortam değişir diyorsunuz. Kalkıp gitmek varken konuşmak istiyorsunuz. Basiretiniz mi bağlandı ne? Bir iki şey daha sorarak sohbeti başlatıyorsunuz. Ne için geldiğini, çocuğu olup olmadığını, yaşını soruyorsunuz. Sohbetiniz başlıyor. Yüz ifadeleriniz birbirine karışıyor. Duygu durum değişikliğiyle sarsılmak bu olsa gerek.
Tam o sırada danışmadaki kadının sesi yükseliyor. “Sizin isminiz mi o?”
Kadının yanına gittiğinizde doktorun birazdan sizi alacağını söylüyor. “Tamam,” diyorsunuz. Doktoru görmek için sabırsızlandığınızı gören hemşire, mutlu bir haber için geldiğinizi sanıp sizi buyur ediyor. Doktora, odada kendisiyle yalnız kalmak istediğinizi belirttikten sonra hızla anlatmaya başlıyorsunuz. “Kızın adı Gözde. On dokuz yaşında. Hemen kapının karşısında oturuyor. Kars’ta karısı ölmüş beş çocuklu biriyle evlendirilmiş ve çocuğu olmadığı için sürekli dayak yiyor. Adam altmış yaşında. Lütfen doktor bey, bir şey yapın, çok acil çocuğu olmalı…”
Cümleleriniz karşısında şaşıran doktora, son kez baktıktan sonra, bacaklarını gördüğünüzde tepki vermeyin, diye ekliyorsunuz. Sapsarı olmuş bacakları, morluğu ancak geçse de yediği dayakların izleri ayak bileğinden başlıyor. “Sıramı ona verdim, bekletmeyin,” diyerek odadan çıkıyorsunuz.
Ne olduğunu tam da anlamayan doktordan bu kez ses yükseliyor: “Nagehancığım, Gözde Hanım’ı alabilir miyiz lütfen.”