Tekrar başlamaya karar verdi. Bu kez farklı bir yola koyulacaktı. Heyecanlıydı. Hazırladığı her şeyi sınıflandırdı ve yatağının üzerine sıraladı. Önemli bir ayrıntıyı hatırladı. Olur da daha önce geçtiği yollardan biriyle karşılaşacak olursa, kendine yön gösterecek bir rehber olmalıydı yanında. Dolabın kapağını açtı. Hepsi ile barışıp tecrübe haline getirdiği, oda sıcaklığında beklettiği geçmişini aldı ve bavulun zeminine serdi. Üzerine yazlık, kışlık, mevsimlik beklentilerini, hedeflerini, umutlarını ve bütün ihtimalleri koydu. Aralarına birer tane kitap ekledi. Öğreneceklerine yer ayırdı. Her şey tamamdı. İşte gidiyorum, dedi. Hemen düzeltti kendini: “işte geliyorum!”
Yola çıktı. Mevsim kıştı. Bir mesaj geldi, telefonuna baktı. Yazan eski bir arkadaşıydı. Birlikte attıkları adımları geri vermesini istiyordu. Üşüdü. Şaşırmadı, sorgulamadı, üzüldü. İade etti. Şimdi biraz hafiflemişti ve bu sayede daha hızlı ilerlemeye başladı. Daha önce okuduğu bir kitabı çıkardı bavulundan, bildiklerini pekiştirdi. Bir tohum buldu, beyaz bir çiçek yetiştirdi.
Bir araba hızla geçerken üzerine çamur sıçrattı. Giysilerini temizledi, devam etti. Ayağı taşa takıldı, tökezledi. Bir köpek onunla birlikte yürüdü. Bir çocuk ona gülümsedi. İlerledi. Bir lokantanın önünden geçti, açlığını fark etti, parası yetmedi. Devam etti. Yolda birileriyle tanıştı. Biri paltosunu verdi, biri şapkasını çaldı. Biri çelme taktı, diğeri yerden kaldırdı. Biriyle sustu, biriyle konuştu. Biriyle güldü, diğeriyle ağladı. Birinden, merak ettiği bir kitabı ödünç aldı, yeni fikirler geliştirdi. İlerledi.
Kar yağdı, yağmur çiseledi, rüzgâr bir dolandı bir durdu, gün battı, ay sabahladı, yıldızlar yandı ve söndü, tan ağardı, güneş doğdu. Yıllar geçti.
Sofrasında ağrısız başının ekmeğini yiyerek ailesi ve yol arkadaşları ile birlikte geldikleri yola bir kez daha kadeh kaldırdılar.