İki ay kadar önceydi. İş dönüşü siyah bir kedi yavrusu, boncuk bakışlarını bana dikip âdeta “beni al götür” dercesine acı acı miyavlayarak yanıma geldi. Dayanamayıp eve getirdim onu, bir güzel yıkayıp temizledim. Bir kedim daha vardı. İki kediye birden bakmak zorlayacaktı ancak yeni bir yuva bulana kadar, bu kış günü onu sokakta bırakamazdım. İnsandan çok kedi taraftarı olduğumu herkes bilirdi…
Sözlükte ona en yakışan Zeytin ismini verdim. Ne olduysa Zeytin’in eve gelmesiyle başladı zaten… Dağdan gelen bağdakini kovar misali, haylazlıklar yapıyor, deyim yerindeyse kök söktürüyordu. Birlikte yaşama olanağı tanımıyordu, iki yıldır bana dost olan kedim Sütlaç’a düşman kesilmişti.
Kediler küser mi? Küser. Buna gözümle şahit oldum. Her zamanki gibi erkenden kalktım, İstanbul’un yoğun sis bulutunun içine attım kendimi. Şehrin üstüne çöken kalın sis bulutu öyle yoğundu ki, sanki bir korku filminin içine düşmüştüm. Gözlüklerimi tişörtümün ucuyla sildim, gözlerim iki metrelik mesafeyi zor seçiyordu. Sabah mahmurluğu mu yoksa bu saatte işe gitmenin zorluğu mu, yoldan geçenlerin yüzlerinde bir yorgunluk, bir karamsarlık okunuyordu. Çoktan beri şehrin üstünde bir mutsuzluk heyulası gezinip duruyordu zaten…
O gün boş günümdü. Kafayı vurup yatmayı planlarken dışarı çıkmış, bu kahrolası sis yumağının içinde, gelip geçenlerin yüzlerine bakarak düşünce tahlilleri yapıyordum. Yuh! Neredeyse niçin dışarı çıktığımı unutuyordum. Kedim Sütlaç, sabah uyandım evde yok. Bütün mahalleyi tavaf ettim ama yok. İnanması zor ama kedilerin sahiplerine küsüp evden kaçma ihtimali varmış. İlk duyduğumda yadırgamıştım ama Sütlaç, Zeytin’in gelmesiyle yalnız ve ilgisiz kalmıştı.
Kaldırımda geçen her kedi bana Sütlaç’ı anımsatıyor, içim burkuluyordu. Zavallıcık nerelerdeydi? Ya başına bir şey geldiyse, içimi bir suçluluk duygusu kapladı, adımlarımı hızlandırdım, sağa sola “Sütlaççç…” diye seslendim. Ama yok…
Ümidim tükenmiş, evin kapısına geldiğimde gözlerime inanamadım, Sütlaç bahçede çiçeklerin arasında miyavlıyordu. Hemen koştum, “Nerelerdeydin sen…” diye atıldım. Biraz hırladı, tüylerini kabarttı. Yanıma aldığım en sevdiği mamasını uzatınca gevşeyip yumuşadı. Yaklaşıp bacaklarıma sürtündü, kucağıma fırladı. Okşadım, öptüm; birbirimize kavuşmanın mutluluğu akıyordu içimizde. Sevgiden mayışmıştı.