İsmim Aysim, kırkları geçmiş bir yaşlarda, hayatımın son beş yılı çölün yeşile döndürüldüğü bir coğrafyada yaşamaktayım. Kendimi bildim bileli hep bir şeyler yazdım, diyebilmek her ne kadar büyülü gelse de kulağa, öyle değilim. Kendini bulanlara, bilenlere de ayrı hayranım. Mesela iflah olmaz bir Tomris Uyar hayranıyım. Korkunç bir hayalperestim. Bir gün o beyaz örtülerlerin serildiği masada, Tomris,Turgut, Ferit, Tezer buluşup öyküleri boş verip aşklarını konuşacağımız günü hayal edip dururum. O gün gelene kadar da hep yazma halinde olacağıma inanıyorum. Öğretmenlik yaptım. En güzel hikayelerim hep o sınıflarda başladı. Mesleğimi çok severek on sekiz yıl yaptım. Ama içimde hep bir boşlukla yaşadım. Sonra tüm konfor alanımı terkedip çöle geldim. Belki biraz olsun o boşluk kapanmaya başlar diye. Şimdilerde çok okuyor, sık yazmaya çalışıyor, bol soğan doğruyor, nefesim kesildiğinde fotoğraf çekiyorum. En çok yolda yürürken kendi dilimi konuşan hikayeleri duymayı özlüyorum. Bir de simiti.