Bedenimi örten koyu gecenin örtüsünün altında gözlerimiz buluştu. Aklından geçen ama dilinden dökülmeyen tüm cümleler gözlerinden aktı. Söylemek isteyip de söyleyemediğin ne varsa bize dair, su gibi aktı avuçlarıma.
Güldün, gülümsemen karanlığı yırttı, etrafımızda ışıklar dans etti. Güldün, ruhum güldü. Anlattın, dinledim ruhum ruhunu dinledi, seni iyileştirmek için bedenimden çıktı, senin kalbine yerleşti. Sonrası mı? Gittin yine o bilinmeyen uzaklara, son kez arkana bakıp gittin ve her yer yine zifiri bir karanlık içine girdi. Sen gittin, hayalin benimle kaldı. Ayağıma takılan bir pranga, kolumda sıkıca tutunan ve hareket ettirdikçe kanatan bir bilezik gibi kaldın. Çekip çıkarmak istesem canım daha çok acıyor, tutsam ağır geliyor. Özlem ile dolu gecenin en derinlerinde oturdum ve seni düşündüm saatlerce ve bir sarmaşık gibi büyüdün kalbimde.
Benimle çıkmaya söz verdiğin yaşamın yokuşlarında seni ne durdurdu? Çıksaydın ya benimle birlikte soluksuz kalana kadar. Birlikte dökseydik içimizdekileri etrafa dağılan müzik notaları gibi. Hani bestecinin ilk eserini ortaya çıkarırken dağıttığı nota sayfaları gibi biz de yazsaydık kendi müziğimizi. Rüzgâr kemanında bizim notalarımızı çalsaydı, dans etseydik sonsuza kadar.
Sen gittin, ben kâğıtlara bizi anlattım. Kâğıtlar alev aldı konuşturduğum kelimelerin acısından. Bizi anlatan bir kitap bugün şahit olduğu acıdan sessiz bir kor içinde kül oldu. Kimse görmedi, kimse kurtarmadı. Sen kurtarmak istersen ve kitabı alsan acaba anlar mısın anlatılanların bizim hikâyemiz olduğunu?
Sen olduğunu bilir misin anlatılan adamın? Ben olduğumu hisseder misin sayfaların içinde yanan o kadının.
Ve sen her defasında aklıma geldiğinde canım kanıyor.